Bugün sizlerle paylaşmak istediğim hikaye tipik bir Y kuşağı temsilcisi, Eda Bilol‘a ait

Eda pırıl, pırıl parlayan kocaman gözleri ile etrafındakileri hemen pozitif çekiciliği ile etkileyen Y kuşağı girişimcilerinden.Kagider’de bir yandan Y kuşağı ile ilgili eğitimler verilirken, onlarla nasıl çalışmalı, onlarla nasıl daha iyi anlaşmalı derken, aramıza hızla yeni yeni Y kuşağı girişimciler de katılıyor. Her geçen gün de artarak. Ben kendi adıma hep söylüyorum; uzun senelerdir,  onlarla çalışmayı, birlikte vakit geçirmeyi seviyorum, ve öncelikli tercih ediyorum.Gelecek onlarla değişecek, güzelleşecek inanıyorum.

Eda ile  Kagider’e katıldığından beri birbirirmizi çok  görmesek de sosyal medyadan takip etme şansımız var. Bir araya gelmek için de çaba içindeyiz. Biraz mesafeler uzak. Ama önümüzdeki günlerde daha çok bir arada olmak dileğimiz.Eda ile sosyal medyanın dışında yazışıyoruz, aynı komitede çalışıyoruz, beraber çalıştığımız bir proje var, ve ben size bugün bu pırıl, pırıl genç girişimci Y kuşağı genci Eda’nın girişimcilik hikayesini kendi anlatımıyla paylaşacağım. Sonra Eda ile sizlere hazırlayacağımız farklı bir yazımız daha olacak, Eda’nın blogger olma hikayesi.İkisi de şimdiye kadar yazdıklarımdan çok farklı, güzel enerjili, çok beğendiğim hikayeler, çalışmalar.  Sizlerin de beğeneceğinizi umuyorum, ben çok keyif alarak, okudum,   yazdım. Bugünkü  hikayede de her kuşağın ilgisini çekecek, çok güzel samimi itiraflar,kendi  öz eleştirileri  var. Sonunda da yeni projelerin girişimlerin haberi var. Y kuşağı olunca böyle, önlerinde daha çok uzun zamanları  var, hayalleri var, çoğalan enerjileri var. Hepsi heyacan verici.

Eda yazısına  eğitim tercihi ve sonrasında ki karar değişikliğini anlatarak başlıyor.

“1987 doğumluyum. Kasım ayında doğmuş ve erken okula başlamış olmanın avantajıyla 21 yaşımı doldurmadan üniversite mezunu oldum.

Fen Lisesi ardından bir kararsızlık yaşarken, çocukluk hayalim olan Mimarlık bölümünü tercih etme kararı aldım. İstanbul Kültür Üniversitesi Mimarlık Bölümünden mezun olduktan sonra Floransa’da Florence Design Academy’de İç Mimarlık mastırı yaptım.

İstanbul’a geri döndüğüm ilk günden beri (görüşmeleri daha mastır bitmeden başlamıştı) bambaşka bir konu olan aile şirketimizde başlamak istedim.

Genlerindeki ve ruhundaki girişimcilik arzusu baskın gelmiş.  

Birçok ailenin aksine babam gelmemem konusunda çok ısrarcı oldu. Mesleğimi yapmamı istemesinin yanı sıra, 2008-2010 yılları arasında az-çok herkesi sarsan krizin de etkilerinden yeni sıyrılıyor olduğundan bu ortamdan uzak tutmak istedi.

Staj yapması, girişimcilik ruhunun çıkmasına destek oluyor.

İnatçı ve girişimci ruhum mimarlık yapmayı reddediyordu. Yaptığım staj ve etrafımdaki örneklerden, bunun benim için (her ne kadar tasarım aşığı olsam da) doğru yol olmadığını hissediyordum.  

Eda’nın satış işi yapmayı tercih etmesi; ona  girişimcilik için en iyi tecrübeyi kazandırıyor.

Bir süre, eğlenceli ve değişik bir deneyim olacağından, doğrudan satış işi ile uğraştım.     Hiç tanımadığım insanlara, pek de ucuz olmayan ve yeni bir ürünü tanıtmak, alt ağlar oluşturmaya çalışmak çok değişik bir deneyim oldu. Sonrasında iş hayatına adım attığımda gerçek anlamda faydasını gördüğümü belirtmeden geçemeyeceğim.

Özellikle üniversite dönemi  ya da sonrasında bu tip bir deneyimi kesinlikle tavsiye ediyorum! Tek başına, ‘hayır, ilgilenmiyorum…vb.’ cevapları alarak yine de ilerlemeyi hedef edinmek çok farklı bir duruş, vizyon kazandırıyor insana.

6 ay gibi bir süre bu tecrübeden ve ufak da olsa ek bir kazançtan sonra düzenli iş hayatının zamanının geldiğine karar vererek, tekrar babamla karşılıklı oturdum.

(Bu arada belirtmek isterim ki bu inadın karşılığını veremeyeceğimden de bir o kadar korkuyordum.)Eda direniyor.

Uzun süren bir konuşmanın ardından, daha fazla beklemeyerek yaz ortası başlamaya karar verdim.

Ve şu an 3. Senem bitiyor.

Şirketimiz kökeninde 100 senedir makine mümessilliği sektöründe ve yıllarını tekstil makineleri konusuna vermiş iken, 2008 yılı itibari ile metal işleme makineleri sektörüne de giriş yapmıştır.

Kısacası %70 belki %80 ya da kim bilir daha fazla oranda ‘erkek egemen’ bir sektör.

İlk başladığımda, alışabilmem adına tercüme ve benzeri işlerle ilgileneceğim söylense de bir anda kendimi okyanusun ortasında buldum.

Başarılı ilerlememizde en önemli etkenin, babamın profesyonel davranarak beni, yıllarını geçirmiş, bana ‘mentor’ luk edecek kişilere, kaba tabiri ile ‘eti senin, kemiği benim’ mantığında teslim etmiş olmasıdır.

Tabi ki hikayenin buradan sonraki 1-1,5 senelik sürecinin zorlu olduğunu belirtmeliyim ve işte benim başarısızlıklardan geçen yolum…

Her ne kadar egosu olmayan bir karaktere sahip olduğuma inansam da, her insanın kırılma noktaları var.

Sekreterlikten, satış ve satış sonrasına, marketing’e kadar geniş kapsamda bir görev tanımı olduğunda yılmak kolaylaşıyor.

Ama 3.senemin dolmasına yaklaştığım bu günlerde, o günlere çok dua ediyorum. Çünkü bu sayede yeni katılan personellere yol gösterecek konuma gelmiş oluyorum. 

Çok ‘uç’ olabilecek başarısızlık hikayelerim yok… zamanında benim de basite aldığım, fakat sonradan önemini anladığım anekdotlarım diyebilirim.

1 kişi bile olsa okuduğunda ‘Evet, ben de bu durumdayım!’ diyerek kendine bir pay çıkarabileceğini ümit ediyorum .

Örneğin, ilk başlarda en zor gelen şey telefonlar oldu!

‘O kadar okumuşum, mimar olmuşum. Telefona mı bakacağım, randevu mu alacağım?!’ düşüncesi içimi kemirmedi desem yalan söylemiş olurum.

Benim çocuklarımda ilk staj yaptıklarında bunu hep yaşadılar, oğlum bana ben faks çekmem, getir götür yapmam dediğinde;  ancak işleri, yapılanları, sistemi çabuk öğrenip, kendini kabul ettirebileceğini  söylemek bize düştü tabii.Baban da seni doğru ellere teslim ederek bunu hemen sağlamış.Kızım da, çok daha küçük yaşlarda bir arkadaşımın tekstil işinde sömestr tatilinde çalıştığında; anne bana para verecekler mi? ilk sorusu olmuştu.Ben de ona kızım; benden  üstüne para istemesinler de  diye yanıtlamıştım. Ama sonuçta ikisi için de çok değerli tecrübeler oldu.

Benim şansım Allah vergisi yüksek oranda sabrım.  Bu sayede uzunca bir süre kendimce ‘bu benim işim mi?’ dediğim görevleri sakince yaparak tecrübe kazandım.

Bu kısımların aile ile çalışmak ile alakası yok. Ekibimize benden sonra katılan ve ben yaşlarda bir arkadaşımız ile ne yazık ki bu ‘egosal’ problemi birebir yaşadım ve üzücü bir şekilde ekibimizden ayrılarak beni güç durumda bıraktı.

Çevremde yaşıtlarımda bu sorunu çok görüyorum. (Amacım kendimi ayrı tutmak değil, lakin karşılaştığım tavırları ben hiç sergilemeyerek en basit görevi bile benimsediğim, özenle yaptığım için kendime bu konuda konuşma hakkını görüyorum.  )

Benim gördüğüm, çağ ilerledikçe sabır azalıyor. Üniversite mezunu olunca önde başlanıp, üstün olacağı zannediliyor. Saygısızlık ve büyüklerin tecrübelerini yok saymak artıyor.

Bir Mimar tanıdığım önceleri çok dikkate almadığım ama zamanla ne demek istediğini daha iyi anladığım bir cümle kurmuştu.

‘Ustaya o öyle olmaz, böyle olur diyebilmek için gerekirse kaynağı eline alıp yapmasını bilmelisin.’

Kısacası, ilerleyebilmek için önce mutfağa girmek gerektiğini ve iyi bir aşçı/işletmeci olmak için gerekirse bulaşık da yıkanacağını benimsemek gerekiyor.

Telefonda konuşmak o kadar basit gelmesine rağmen, hiç değil!

İlk dönemlerimde basit bir randevu için yetkili kişiye ulaşmak benim için işkence halini almıştı. Zamanla ‘telefonda konuşma sanatı’ nı etrafımdaki güzel örnekleri modelleyip içine kendimden de katarak istediğim kişiye ulaşır oldum.

Ama bunun için çok fazla ‘ Hayır!’, ‘İlgilenmiyoruz!’, ‘… Bey/Hanım, müsait değil’ duymam gerekti.

Netice ile, biraz sabır, biraz gözlem ve modelleme ile çok da uzun yıllar veremeye gerek yok.

Bu konuda Anthony Robbins’in ‘Sınırsız Güç’ kitabının da rehberlik ettiğini belirtmeliyim.

Biraz daha ‘satış’ a yönelik bir örnek vermem gerekir ise bana ‘bahşedilen’ yedek parça satışları güzel bir örnek olur sanırım.

Doğal olarak taze ve heyecanlı birine en az yoğunluktaki satışlar verilir. Amaç hareketlendirmek değil, riskin az olmasıdır tabi ki.

Aylarca tek tek onlarca müşteriyi aradım. Tabi ki burada ‘esas adam ’lar ustalar olduğu ve genelde telefonda tanımadıkları hem de bir ‘hanım’ sesi duydukları anda mecburiyet olmadıkça muhatap olmuyorlar. Arada çok pes ettim. Hatta sevdiğimi ve keyif aldığımı düşünmeme rağmen bırakıp mimarlığa geri dönmeyi planladığım oldu. Ama bu kolay yol olacaktı. Erkek egemen alanda ‘muhatap’ alınmanın bir yolunu bulmam gerekiyordu. Azimle aynı müşterileri aradım. Sonra baktım bana alışmaya başladılar ama satış hala yok. Biraz sistemi kurcalamaya karar verdim. Hesap kitap kısmını da öğrenmem gerekiyordu. Eh bu konularda herkes pek sabırlı olmuyor. Dolayısıyla kendi kendinize çözmek zaman alıyor. Ama dedim ya inatçıyım.

Birkaç zaman sonra çözdüğümde fiyatlarımızın daha uygun olması gerektiğini bütün hesaplarıyla sundum. Kabul ettirmem, matematik işin içine girince, çok da zor olmadı.

Takip eden bir sene içinde %20 oranında artış olmuştu bile satışlarda!

Hayalim zannettiğim mimarlık bölümünü okuyup sonrasında bambaşka bir yola, bambaşka bir sektöre girmiş olmam başarısızlık olabilir mi? emin değilim.

Bir nevi sıfırdan başlamak oldu pek tabii. Mimarlığın kattığı proje yönetimi, detay inceliği, tasarım… vb. özelliklerin büyük katkısı olsa dahi, bir makine ya da tekstil mühendisi olarak çok daha farklı bir konumda, çok daha emin adımlarla ve çok daha kolay bir geçiş yapmış olabilirdim, iş hayatına. Günümüzde, ne yazık ki yanlış meslek seçimleri çok yaygın.

Aile baskısı, çevre baskısı, kararsızlık, yanlış bilgilendirme…. Gibi birçok nedeni olabiliyor. Önemli olan bunu fark ettiğinde sıfırdan başlamak, yeni bir yol çizmek diye düşünüyorum.

Asıl tutkumun mimarlık ya da iç mimarlıktan öte yaratmak, geliştirilebilir projeler üretmek olduğunu anladığımda mastırımı bitiriyordum.

Hem mimarlık bölümünü hem de iç mimarlık mastırımı büyük keyifle okudum. -Hala da tasarım yapıyorum- Ama bir şeyler eksikti, daha fazlasını istiyordum. Daha fazla hayata dokunabilmek, belki içinde bulunduğum sektöre bile katkı sağlayabilmek. Bununla ilgili de ilk büyük girişimim, güzel bir ekip çalışmasıyla yakında hayata geçiyor olacak.

Eda’dan haberler bitmeyecek, bitmesin, çok beğendiğim blogunun hikayesini de ayrıca kendisinden bekliyorum. Ben aşağıda biraz blogunun tanıtımını yaptım, devamı gelecek.

Eda’nın blogunun  adı da bir o kadar güzel.

Kafam Bi Online.  

Önce adı çekici geliyor, okuyunca, haberler, fotoğraflar içinde kayboluyorsunuz. Tam kafambionline hali, elinize güzel bir magazine almışsınız gibi, sayfaları çeviriyorsunuz, magazinden farkı; oradan oraya zamansız, habersiz, dalıveriyorsunuz. Aaa ben neredeyim oluyorsunuz, Eeee kafambionline yani!

Bu gün sizlerle, çok takdirle izlediğim, yine gençlerden, gençler için önemli bir örnek girişimcilik hikayesini paylaşacağım. Oğlumun girişimcilik öyküsü.

Mehmet Bilgi Üniversitesi İşletme Bölümü Mezunu. Okulda okuduğu dönemlerde; mezun olunca kendi işi olsun istiyordu.Gençliğinin özgüveni ile baba bana Etiler de bir Mc Donald’s aç, bak nasıl para kazanacağım; göreceksin tekliflerinide son derece ciddi yapıyordu. Özgüveni hoşumuza gidiyordu ama; kendi işi için sadece okuldan mezun olmak, ve  sermaye değil, tecrübenin, deneyimin de şart olduğunu anlatmak bize düştü.Üniversite de okurken önce okuduğu bölümle ilgili değişik finans kuruluşlarında staj yaptı.Gönlü hep satan olmaktan yanaydı.İnsan ilişkilerinde ki olumlu çekiciliğini iyi değerlendirebiliyordu. Tesadüfler sonucu reklam sektöründe de staj yaparken, fikirlerin görsel ya da filmlere dönüşmesinde  yaratıcılık, estetik  ve farklılık kazandırma  yeteneği,  olduğunu keşfetti ve kararını verdi. Finans dünyasında çalışmak istemiyorum dedi.

Askerden  döndüğünde; iş aramaya başladığında; hem  iş ofis tecrübesi, hem de ne yapıp, ne yapmak istemediği konusunda bir fikri olmuştu. Yepyeni umutlar ve hayallerle bir reklam şirketinde işe başladı. İleride iş kurmak için, hem kendi şirketinde, hem değişik sektörlerdeki müşterilerinin iş dünyasını keşfetmeye başladı.Heyacanla, tutkuyla, severek çalıştı.Her gün yeni şeyler öğrendi, uyguladı, sorumluluklar aldı. Başarınca çok mutlu oldu.Hatalarından ders almayı öğrendi.Bazen kendi fikirlerini anlattı savundu, kabul ettirdi, mutlu oldu. Bazen kabul ettiremedi. Bazen iyi ki kabul edilmemiş dediği oldu. Dolu dolu yedi yoğun sene geçirdi.

Sonra birgün ben artık ayrılıyorum, arkadaşımla beraber kendi şirketimizi kuracağız dediğinde tereddütü yoktu.Girişimcilik dünyasına geçme zamanı gelmişti. Zor bir dönem geçireceğinin farkındaydı. Kendi isteğiyle işsiz kalacaktı. Ailesinin sorumlulukları, kuracağı şirketin masrafları olacaktı. Korkuları vardı, ama çözüm planlarını da beraberinde oluşturmuştu.Gelecek hayalleri de işin en güzel yanıydı. İlk kuruluşta hiç sermayeye ihtiyaç duymadan, işini aldıkları büyük bir grubun  teklifiyle onların binalarının bir bölümüne yerleşerek; kira ve sekreter gibi masraflarına çözüm buldular. Az da olsa iki ortağa kalan bir para da vardı. Yeni müşteriler kazanana kadar böyle idare ettiler.

Bir müddet sonra kendi yerlerini kiralayıp, geçtiklerinde o masrafları da kazanmışlardı. Yavaş yavaş, teker teker elemanar almaya başladılar.Kısa zamanda gerçekleştirdikleri güzel projelerle de müşterileri ve işleri çoğaldı.Daha önce çalıştığı şirketiyle de iyi ilişkileri sayesinde eski patronundan da destekler aldı.

Mehmet’çim gencecik yaşlarda kurduğun,  adım adım, temkinli, dengeli, istikrarlı büyüttüğün  işin için seni kutluyorum.Hikayeni oğlum olduğun için değil, çok değerli bir örnek olduğu için yazdım. İş kurmak için her zaman sermaye bulmak gerekmiyor. Bu konuda sen çok güzel bir örneksin. Çok net ve öz anlatımınla paylaştığın, hikayeni senin anlatımınla da aşağıda ekledim.

“RKLM

İşletme mezunu reklamci olur mu?

Universiteden sonra yaptigim stajlar Dogus Otomotiv Pazarlama, Alternatif Bank Uluslararasi Finans, Thinktank Reklam Ajansi

Bu stajlardan sonra ceketle ise gitmek cazip gelmemisti, reklam ajansindaki stajda tasarimin birsey uretmenin keyfini almaya basladim yaraticiliga karsi olan yetenegimi kesfettim.

Akabinde reklam sektorune devam etme karari aldim, Tequila’ nin Thinktank ile birlesme ve ajansin buyume donemine sahit olunca macerayı, rutinlige tercih ettim.

Concept’te gecirdigim 7 yil sonunda elde ettigim ulusal ve uluslararasi tecrubeyi hicbirseye degismem.

Musteri iliskilerinde olmama ragmen yaraticiliga ve tasarima olan ilgim sayesinde markalar icin yaptigimiz beyin firtinalarından ufkumu cok genislettigimi dusunuyorum.

Conceptteyken birkac fikrimin odul almasi musteri iliskilerinde olan biri icin ovunc kaynagi oldu.

O donem yaratici ekibin basinda bulunan Ömer’in (Durgut)  ajanstan ayrilacagi konusuluyordu, uzulmustum biz hem bir aileydik ama Ömer’in tasarim gozunun sektorde fazla kiside olmadigini dusundugum icin bunu bir firsat olarak degerlendirdim. Bizim sektorde yer degistirmek diger sektorlerdeki gibi olumsuz birsey degil. Her gittigin yerde beyin farkli calistigi icin bizim gibi fikir ticareti yapanlarin belli bir sure sonra yer degistirererek besleneceklerini dusunenlerdenim.

Ilk girisimci ruhumu o donem hissettim, Ömerle beraber kendi markamizi kurma fikrini ilk olarak cevremle paylastim. O donem cevreden pozitif enerji almak cok onemli, ajans kurmak cok kolay bir karar degil ancak dogru formulle sermayeye bile gerek yok.

Soyle ki biz baslangicta kendi bilgisayarlarimizla ve ofis paylasarak rklm adini verdigimiz ajansi 2009 yilinin subat ayinda kurmus olduk. Kurulma doneminde sansimizin yaver gitmesi ilk musterimiz Hilton Dalaman ile aylik fee ve ofis paylasimi sartiyla Balmumcu’ da 3 katli villanin en alt katina yerlestik. Iki kisiydik Ayda 2000 euro kazaniyorduk ve ofis giderimiz yoktu. Ilk 5 ay sistemi oturtma tecrube kazanma konulariyla gecti daha sonra yeni musteriler kazanmaya basladik Kazandikca buyumeye ona gore hareket etmeye yeni kisilere ihtiyac duymaya basliyorsunuz Yeni kisiler geldikce sigmamaya basladik ve kendi ofisimizi 2010 yilinin aralik ayinda Fulya’da tuttuk

Ilk odulumuzu musterimiz Mindshare’e hazirladigimiz Koc Konkuru calismalariyla kazandik. Mediacat Felis.

Bugun bircok marka ile calisiyoruz. Shaya ve Royal Canin uluslararasi markalarimiz, ulusal markalardan Ceyo Pelit ve İlbak holdingin bunyesinde bulunan outbox ve portline’ a hizmet veriyoruz.

Tasarim kalitesi bizim vazgecilmezlerimizden. sadelige cok onem veririz.

Hizmet sektoru kolay olmayan bir sektor ancak markayla bir baslangic yapildi mi aidiyet duygusu her yanimizi kapladigindan belki de basarimizin anahtarlarindan

2009dan bu yana ciromuzu %800 artirdik

Bugun ajansimiz 8 kisi

Yaratici cozumler disinda sosyal medya ve outdoor kiralama hizmeti veriyoruz.”

Reklam sektörü zor bir sektör, ekonomik şartların çok etkilediği bir sektör.Her işin zorlukları var tabi,ama  burada Mehmet’in bu sektöre bilinçli istekli başlaması, değerli iş ve hayat tecrübelerinden sonra sevgili Ömer ile  işlerini  kurmaları  ve müşterilerine ve işlerine olan saygıları, aidiyet duyguları, onların işlerinin  püf noktaları oldu. Ortağı,şirketin yaratcı ekibinin başı, sevgili Ömer’i de tüm kalbimle  kutluyorum. Çok güzel bir ikili oluşturdunuz, başarılarınızın  devamı her zaman mutluluğum, gururum olacak.

Emekleriniz, çalışmalarınız her zaman yüzünüzü güldürsün, yeni enerjiler kazandırsın.

İş kurarken, sermaye isteyen işler, projeler de var. Bir başka yazımda çok beğendiğim böyle bir örneği de anlatacağım. Bazı işlerde de işinizden ayrılmadan evden yapacağınız çalışmalarla başlatacağınız çözümler de olabilir. Böyle de çok başarılı örnekler var. Hepsini sizlerle paylaşmak istiyorum. Sevgiler,sevgiler