Bizbizze başlıyor…

Gelecek Vaat Eden Girişimci Aslı’nın Hikayesi…

Ekim ayında Türkiye Garanti Bankası’nın, Ekonomist Dergisi ve Türkiye Kadın Girişimciler Derneği’nin (KAGİDER) işbirliğiyle bu yıl 10. kez gerçekleştirildiği 2016 yılı Türkiye’nin Kadın Girişimcisi Yarışmasında SBS Bilimsel Bio Çözümleri”nin kurucusu Aslı Elif Tanuğur “Türkiye’nin Gelecek Vaat Eden Kadın Girişimcisi” seçildi. Sevgili Aslı’nın çok özel bir hikayesi var, çok değerli çalışmaları var, hem duygulu, hem hepimize çok yararlı olacak bir ürünün hayata geçirilmesiyle ilgili bu başarı hikayesini ben de Aslı’nın kendi anlatımıyla sizlere aktarmak istedim…Aslı’yı tebrik ediyorum, kutluyorum, başarılar diliyorum.Aslı ile beraber yola çıkan Prof. Dr.Dilek Boyacıoğlu ve Taylan Samancı’yı da kulaktan kulağa,  bir şehir efsanesi gibi başlayan bu projeyi bu günlere getirdikleri için gönülden alkışlıyorum…aslı elif tanuğur ile ilgili görsel sonucu

Aslı Elif TANUĞUR

Hayat çoğu kez bir salıncağın gidip gelmesi gibi hep aynı yerde aynı tonda akıp gider. Arada ritim değiştirir sadece. Bazen hızlanır bazen yavaşlar…

Bizim yol hikayemiz işte o salıncaktan bilerek ve isteyerek inmemizle başladı.

Birimizin inancı hepimizin yolunu değiştirdi.

“İstanbul Teknik Üniversitesi Gıda Mühendisliği Bölümü’nden mezun oldum. Uzun yıllar bal sektörünün öncü firmalarından birinde Ar-Ge ve kalite direktörü olarak görev yaptım. Bu nedenle çalışma hayatım boyunca bal ile ilgili pek çok araştırmanın ve projenin hem yaratıcısı hem de yürütücüsü oldum.
Bu dönemde özel hayatımda ise önemli bir sorunla baş etmeye çalıyordum. Henüz 5 yaşında olan oğlumun bir kaç ay arayla ateşi çıkıyordu ve her defasında antibiyotik kullanmaktan bu ilaçlara karşı alerjisi oluşmuştu. Uzun süren arayışlarımızın sonunda başvurduğumuz bir doktor oğlum için çarenin bağışıklığının artırılması olduğunu söyledi. Ben de bu nedenle bağışıklıklığı güçlendirmenin doğal yolunu aramaya başladım. Ve taradığım bir çok bilimsel yayında propolis ve arı sütünden bahsedildiğini gördüm. Arı sütü bileşiminde bir çok protein, karbonhidrat, yağ ve vitamini içeren bir ürün. Propolis ise arıların bitki sap, yaprak ve tomurcuklarından topladığı, güçlü anti-bakteriyel ve anti-oksidan etkilere sahip tamamen doğal yine bir arı ürünü. Arılar, bu yapışkan ürünü, kovandaki mikropları yok etmek ve arı ailesinin sağlığını korumak için kullanır. Ben de çocuğumun sağlığını korumak için hem arı sütünü hem de propolisi kullanacaktım.
Bu galiba hayatımda tutunduğum en önemli umuttu. Oğlumun sağlığına tamamen kavuşacağını düşünmek bile heyecan verirken, propolise ulaşmak için vakit kaybetmemem gerekiyordu. Arı ürünlerine dair en çok bilinen ve tüketilen ürün baldır. Ben de uzun yıllardır bal sektörünün içindeydim zaten. Bu nedenle hemen iletişimim olan bal üreticileri ile temasa geçtim ve onlardan daha önce üretmedikleri arı sütünü ve kovandan kazıyıp attıkları propolisi benim için üretmelerini istedim. Propolis olduğu gibi yenmediği için ekstraksiyon (özütleme) yapmam gerekiyordu. Oğluma her gün arı sütü ve propolis özütü vermeye başladıktan sonra ise sonuç inanılmazdı. Bazen tek başına propolis, bazen propolis ve bal karışımı, bazen de arı sütü, bal ve propolis karışımı verdiğim sevgili oğlum aylar geçmesine rağmen hiç hastalanmamıştı. Bu benim için bir rüyaydı, gerçekleşmesi ise bana yeniden yaşam sevincini aşılamıştı. Bu tecrübe ile ikinci çocuğumda 1 yaşından itibaren bu ürünleri düzenli olarak her gün kullanmaya başladım ve her gün iki çocuğuma da düzenli olarak vermeye devam ediyorum…
Benim propolis ile olan yolculuğum ise burada bitmedi elbette. Önce eş dost çevresinde hikayem yayıldı, sonra uzak kimseler arasında. Benzer sorunları yaşayanların doğal ve sağlıklı arı ürünlerine ulaşmasını sağlamaya karar verdim. Böyle bir ürüne duyulan ihtiyacın ne kadar büyük olduğunu gördüm. Benim kadar şanslı olmayan insanlara elimi uzatmak için başta uzun yıllar birlikte çalıştığım mesai arkadaşım Taylan Samancı ve İstanbul Teknik Üniversitesi’nden hocam Prof. Dr. Dilek Boyacıoğlu ikna etmem gerekti. Onlarsız böyle bir yola girmeye cesaret edemeyeceğimin farkındaydım. Onları ikna etmeyi başardığımda ise artık üçümüz için de yeni bir yol görünmüştü. Şimdi aradan 3 yıl kadar zaman geçti. Ve artık benim hikayeme benzer hikayelere sahip e-postalar ve telefonlar alıyoruz müşterilerimizden. Bunlar beni çok mutlu ediyor. İnsanlara bu şekilde uzanabilmek, onların hayatına böylesine dokunabilmek kelimelerle ifade edilemeyecek kadar kıymetli benim için.
Taylan SAMANCI
Üniversite eğitimimi arıcılık ve zootekni üzerine yaptım. Mezuniyetten birkaç yıl sonra bünyesine katıldığım bal firmasında uzun yıllar Projeler Takım Lideri olarak görev yaptım. Bu görevim süresince pek çok ulusal ve uluslararası projelerde yönetici olarak yer aldım. Arıcılığa dair bir çok yayın, kitap ve sunum hazırladım. Bir kere arılara hayranlık duymaya başladınız mı, bir daha vazgeçemeyeceğiniz sonsuz bir deryanın içindesiniz demektir. Gündelik koşturmalardan, iş stresinden, büyük şehirde yaşama alışkanlıklarından uzaklaştıkça kendimi arıların yanında buldum. Belki de doğaya karışmamın, öze dönmemin kestirme yolu bu oldu benim için. Arılar artık hayatıma o denli girmişti ki babam bile bana özenip, 60 yaşından sonra arıcılık yapmaya başladı.
Yaptığım işe olan gönülden bağlılığım her zaman büyük bir özveriyle çalışmamı sağladı. Ama insanın arayışı hiç bitmediği gibi ben de yeni bir şeyler deneme arzusunu uzun süre hissettim içimde. İşte böyle bir anda Aslı’nın düşüncesi, hevesi, heyecanı hemen beni de sardı. İçinde bulunduğum sarmalın dışına çıkmak her ne kadar korkutucu, sarmal ne kadar güvenli görünse de kendimi denemek görmek istedim.
Yola çıkarken yaptığımız işe elbette çok güveniyordum, ama Türkiye’de ilk defa bizim uygulayacağımız izlenebilir sözleşmeli üretim modelinin arıcılar tarafından nasıl karşılanacağı konusunda tereddütlerim vardı. İlk görüşmelerimizle birlikte bütün o soru işaretleri kafamdan dağıldı. Bir araya geldiğimiz bütün arıcılar yaptığımız işe inandı ve şimdi biz sözleşmeli arıcılık ile ürettiğimiz ürünlerin kaynağını görerek ve ne şekilde üretildiğinden emin olarak hareket ediyoruz.
Aldığımız ilk siparişler ise çevremizde hikayemizi bilen insanlardan geldi.Bizi tanıyan bilen ve güvenen herkes hayatına ürünlerimizle de girmemize izin verdi… Yakın çevremizle başlayan bu süreç zamanla çok uzaklara kadar yayıldı… Aradan altı ay gibi kısa bir süre geçtikten sonra, bilgisayar ekranında arı sütü, bal ve propolis karışımından bir kutu istendiğine dair bir mesaj okudum. Altında ise şu not vardı “Kulaktan kulağa yayılan bir öykü sizinki, umarım şehir efsanesi olarak kalmaz, bize de şifa olursunuz.”… Başka bir müşterimiz ise ürettiğimiz ham balı yediğinde, çocukluğunda tattığı balları hatırladığını ve bunun için bize çok teşekkür ettiğini yazıyordu. İşte tüm bu notlar, mesajlar doğru bir yolda olduğumuzu gösteriyordu ve atacağımız yeni adımlarda en cesaret kaynağımızdı… Hala da öyle…
Prof. Dr. Dilek BOYACIOĞLU
Çocukluğumdan bu yana bilinmeyenlere karşı hep heyecan duydum ve gizem hep merakımı çekti. Merak olmasa dünya yine de döner ama boşa bir çaba olur sanki. Bilim de, felsefe de, sanat da hep insanın duyduğu o sonsuz merak duygusu ile ilerliyor, gelişiyor. Benim hayatıma yön veren de bu oldu; bilinmeyenlere erişme heyecanı ve öğrenme tutkusu.
İstanbul Teknik Üniversitesi Gıda Mühendisliği bölümünde uzun yıllardır öğretim üyesiyim. Hayatım öğrencilerimle ve araştırma projeleriyle dolu geçti. Dünyayı besleyen gıdanın her yönüyle ilgilenmek, anlamak ve yeni bulgular elde etmek benim için mutluluk kaynağı oldu. Bu nedenle işimi hep severek yaptım ve bugün dünyanın dört bir yanında gıda alanında uzmanlaşmış, nitelikli ve donanımlı insanlar yetiştirdim, onlara yol açtım. Yetiştirdiğim öğrencilerimden biri ise yıllar sonra ortağım oldu.
Gıda sektöründe uzun yıllar deneyimi bulunan Aslı’nın mutlu sona ulaşan öyküsü ile benim için de yeni bir pencere açıldı, yine bilim ekseninde tabii… Gıda alanında kaynağını bilimden alan yenilikçi arı ürünlerini hayata geçirmek için Aslı ile birlikte SBS Bilimsel Bio Çözümler şirketini kurduk. Benim için uzun yıllara yayılan meslek hayatımda edindiğim bilgi birikimimi ve deneyimimi doğrudan doğal ve sağlıklı ürünlere dönüştürebileceğim bir fırsat oldu bu. Kovandan bal dışında da ürünler (propolis, arı sütü, polen) elde etmeyi amaçladık ve bağışıklık sistemini güçlendiren bu ürünleri İTÜ Arı Teknokent bünyesinde kurduğumuz laboratuvarlarda araştırmaya başladık ve üç yıldır devam ediyoruz. Arıcı eğitimlerinden Ar-Ge’ye kadar çok yönlü olarak çalışmalarımızı yürütüyoruz. Geride bıraktığımız zamanda ürünlerimizin insanların hayatında fark yarattığını görüyor ve duyuyoruz. Doğrusu bu başarı büyük bir gurur, ama en değerlisi mucizesi içinde saklı arı ürünlerini doğallığını koruyarak tüketicilerimize sunabilmek.

Ümmiye Koçak Köyden Newyork’a…

Dün okudum, tanıdım, keşfettim…Şaşırdım, akıl almaz bir hikaye. Hala köyde çalış, kendi paranla tiyatro yap, film çek ve Newyork’ta ödül… Öncesi de var.. Müthiş bir hikaye, inanılmaz bir başarı… okuyun göreceksiniz…Önce biraz Ümmiye Koçak  kimdir yazısı.. sonra Nilay Örnek’in Sözcü gazetesindeki röportajını paylaştım. Bu süper kadınla  en kısa zamanda tanışmak istiyorum….. Sevgiler, sevgiler..

Ümmiye KOÇAK

New York Avrasya Film Festivali’nde ‘Sinemada En İyi Avrasyalı Kadın Sanatçı’ ödülünü alan ‘Yün Bebek’ filminin yazarı, yönetmeni ve Arslanköy Kadınlar Tiyatro Topluluğu’nun kurucusu… 



1957 yılında Adana’da Çelemli Köyü’nde doğan Ümmiye Koçak, okumayı çok istemesine rağmen 10 kardeş oldukları için ilkokuldan sonra okula gönderilmedi. Ümmiye Koçak, ilkokulu bitirdikten sonra okuduğu kitaplarla kendisini geliştirdi. İlk okuduğu kitap Maksim Gorki’nin “Ana” adlı kitabı oldu.

Evlendikten sonra Mersin’in Arslanköy’üne taşınan Koçak, köy kadınlarının yaşadıklarını tüm dünyaya göstermek için, 2001 yılında “Arslanköy Kadınlar Tiyatro Topluluğu”nu kurdu.

Topluluğun sahneye ilk koyduğu oyun Remzi Özçelik’in “Taş Bademleri” adlı oyunu oldu. Grup, daha sonra kendi hikayelerinden oluşan bir oyun derleyerek “Kadının Feryadı” adlı oyunu sahneye taşıdı. Ümmiye Koçak, “Hasret Çiçekleri” adlı oyunuyla 2006 yılında Sabancı Uluslararası Adana Tiyatro Festivali’nde sahne aldı.

Koçak, daha sonra tarlalarda çalışarak kazandığı paraları biriktirerek kadına karşı şiddet sorununu anlatan “Yün Bebek” filmini yazdı ve yönetti. 49. Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde galası yapılan filmi Ümmiye Koçak’a New York Avrasya Film Festivali’nde “Sinemada en iyi Avrasyalı Kadın Sanatçı” ödülünü kazandırdı.

32 yıllık evli ve 3 çocuk annesi olan 57 yaşındaki Ümmiye Koçak bugüne kadar 11 tiyatro oyunu yazdı. Koçak, Arslanköy Kadınlar Tiyatro Topluluğu ile yaklaşık 500 kez sahneye çıktı ve oyunlarını Türkiye’nin dört bir yanında 30 bine yakın kişi izledi.

YAZDIĞI OYUNLAR        

. Erik Eşkisi

. Ozon Tapakası

. Kara Kuyu

. Doktor Beleş

. Turunçgil Hayattır

. Çicekler Solmasın

. Hasret Çiçekleri

OYNADIĞI DİZİLER

. İstanbul . Hanımın Çiftliği

. Hayat Devam Ediyor

. Hanımın Çiftliği

. Kasaba

. Seher Vakti

ÖDÜLLERİ

. Adana Uluslar Arası Tiyatro Festivali Ödülü

. Ankara Uluslar Arası Tiyatro Festivali Ödülü

. Darüşşafaka Eğitim Kurumları Girişimcilik Ödülü

. Bornova Uluslar Arası Kadın Sanatcıları Festivali Ödülü

. Toros Koleji Eğitime Destek Ödülü

. Sivil Toplum Örğütleri (kader) Kadında Şiddete Hayır Destekleme Ödül

. Mersin Sanayicileri ve İşadamları Derneği (MESİAD) Yılın Sanat Ödülü

. TİKAV- 2012 Anneler Okulu projesine destek ödülü

. Samsun sivil toplum örgütü girişimcilik ödülü

. New York Avrasya Film Festivali: Sinemada En İyi Kadın Sanatçı ödülü

ÖYKÜLERİ

. Yün Bebek ( Uzun medraj sinema filmi )

. Vatan Sevgisi

. Irazcanın Düşleri

. Kanayan Yara

. Kader

. Obruk

. Ayaksız Ayakta Durmak

. Baba Ben Geldim

. Muhtar Adayı Hasret Ana


Ümmiye KOÇAK’ın resmi Instagram hesabı

Instagram

O, hayran olunası bir karakter. Ümmiye Koçak 59 yaşında, 38 yıllık evli, 3 çocuk annesi, senaryosunu yazdığı tiyatro oyunlarını sahnelemek, filmlerini çekmek için tarlada çalışan bir köylü kadın. Ve bütün yaptıkları artık bir hobi olmanın çok ötesinde. Pek çok öyküsü, senaryosu, tiyatro oyunu ve ödülleri var. Shakespeare’den uyarladığı ‘Hamlet’ değil ‘Hamit’iyle The Guardian’dan The New York Times’a birçok yabancı gazeteye haber oldu. ‘Kamera arkasını öğrenmek için’ dizilerde de oynadı. En yeni haber ise New York Film Festivali’nde, kadının kadına şiddetini anlattığı son filmi ‘Yün Bebek’le ‘Sinemada En İyi Avrasyalı Kadın Sanatçı’ ödülüne layık görüldü.

Röportaj: NİLAY ÖRNEK

DSC_0003

En iyi röportaj veren!

Adana’da 10 çocuklu bir ailenin evladı. Kardeşlerden ilkokula gönderilen olması bile, ‘Baba hapse girer’ korkusuyla şans eseri. Gorki’nin ‘Ana’sı ilk okuduğu kitap. “Ağır değil miydi?” diyorum; “O kadar benziyordu ki orada anlatılan doğa ve ev, bizim doğamıza, evimize. Hayal ettim” diyor. İsimleri yerlileştirerek okumuş ve ilkokul mezunu bile olunsa okumanın, hayal etmenin engellenemeyeceğini düşünmüş. Gelin gittiği Mersin’de, ilk gördüğü tiyatro oyununun ardından kadınlara şiddeti anlatabilmek, kafasındakileri sahnelemek için Arslanköy Kadınlar Tiyatro Topluluğu’nu kurmuş. Sahne önü ekipleri hep kadınlardan oluşuyor, erkek rollerini bile oynayan kadınlar.

Ve tüm bunları konuşmak için aradığım Ümmiye Hanım, hemen anlaşılıyor ki zeki, sevgi dolu, ‘insan gibi insan’, disiplinli bir çalışan. Akşamüzeri sorularımı gönderdim, iki saat sonra yanıtlarım hazırdı. Samimiyetle, bol bol “Canım yavrum, güzel yavrum” diyerek…

“Sizin kadar hızlı insan görmedim!” diyorum. “Olur mu tatlı çocuğum, basın olmasa ben bu yaptıklarımı yapamazdım, sen sağ ol beni buldun” diyor. Ben de Ümmiye Hanım her istediğine ulaşsın, hepimize örnek olsun istiyorum. Bir istek daha, umarım ‘Yün Bebek’ televizyonlarda da yayınlanabilir.

 

Sosyal medyada aktif

 

Bir gününüz nasıl geçiyor?

Sabah kalkınca kahvaltılık bazlamamı atarım ve günlük işlerimi yaparım. Bağ, bahçe ve hayvan işi yoksa, ev işlerimi bitirince kitabımı okurum ve biraz yazı yazarım. Sonra da bilgisayarıma geçip gündemi takip ederim.

 

Sosyal medyayla aranız nasıl? Instagram hesabınız var; twitter ve facebook’ta da aktif misiniz?

Hepsini gayet aktif olarak kullanıyorum. Teknolojiye ayak uydurmamız lazım ama en önemlisi bilinçli kullanmak.

 

Oyun ya da filmden siz ya da oyuncularınız para kazanabiliyor mu?

Hayır. Bu zamana kadar hiç kazanmadık. Kültür Bakanlığı destekliyor ama küçük bir meblayla. O da anca masraflara gidiyor. Ben başka yerden kazandığım parayı harcıyorum tiyatro için.

 

Hangi tarlada çalışıyorsunuz sinema ve tiyatroya gelir sağlamak için?

Mevsimine göre değişiyor yavrum. Ne iş olursa yapıyoruz çünkü kendi tarlamız değil. Günlük yevmiyeyle çalışıyoruz.

 

Pek çok ödülünüz var; bu ödüller için de başvuru gibi bir dolu işlem var. Bu işleri de siz mi yapıyorsunuz?

Ben ödüller için hiç bir yere, hiçbir şekilde başvuru yapmadım.

 

Çocuklarınızla birlikte de çalışıyor musunuz?

Çocuklarım Velittin, Duygu ve Mehmet bana daima destek. Kızım Duygu asistanım. Küçük oğlum Mehmet basın danışmanım, teknik sorumlum. Onlar benim canımın içi güzel yavrum.

 

Çok güzel bir internet siteniz var. Peki onu kim yapıyor?

Küçük oğlum. Dedim ya canımın içi. Oğlum gazeteci; bütün haberlerimi ve sitemi o yönetiyor.

 

Başka illerden başvuran çok

 

Başka illerden ya da köylerden oyunlarınızda rol almak isteyen oluyor mu?

Çok oluyor yavrum. O kadar çok eğleniyoruz ki herkese terapi gibi geliyor ama maddi imkanım olmadığı için sayıyı düşük tutuyorum.

 

Bir oyun yazmaya başlıyorsunuz, oyun ya da film bitiyor. Sonra oyuncuların bulunması, metinlerin ezberi derken nasıl bir süreç geçiriyorsunuız?

Çevremdeki insanları çok iyi tanıdığım için, yazma aşamasında da yine yakınımdaki insanları yazıyorum. Gündemdeki ve canımı acıtan konuları da ekleyip yazdıklarımı oyunlaştırıyorum.

 

“İlla ben başrolde olacağım” diyen oluyor mu?

Bizde öyle başrol, son rol yok yavrum. Şimdiye kadar 50’den fazla oyuncuyla çalıştım. Biz bir aileyiz ve oyuncularımın hepsi benim kızım. Rollere gelince, baştan sona bakarak bir kere yazılanı okuyoruz ve hemen herkes kendi rolünü anlıyor zaten.

 

Çok kitap okuduğunuzu söylüyorsunuz. Kimleri okuyorsunuz?

Her türden kitap okuyorum. Ama en çok Üstün Dökmen’in kitaplarını okuyorum çünkü bütün kitaplarını ücretsiz olarak adresime gönderdi. Şimdi okuduğum kitap ise, Özlem Denizmen’in ‘Cebinde Mucize Yarat’. (Şöyle bir göz attım; para ve bütçe konusunda tavsiyeler veriyor kitap.)

 

Erkek almadım çünkü…

 

Afife Jale’yi seviyorsunuz galiba… Bunun dışında örnek aldığınız, beğendiğiniz kimler var?

Afife Jale’yi kendimle özdeşleştiriyorum. Afife Jale, ilk Müslüman kadın tiyatrocu ve o da çok zor şartlarda tiyatro yaptı. Onun hayat hikayesini okudum. Çocukluğumun hayali Fatma Girik var örnek aldığım. Onu hiç görmedim ama çok seviyorum.

 

Arslanköy nasıl bir yer?

Arslanköy, Güney Toroslar’ın zirvesinde, cennetten bir köşe diyebilirim. Yemyeşil, suyu buz gibi, doğal kar suyu. Anlayacağınız tam yaşanacak yer. Kültür, sanat ise köyümüzde çok yüksek seviyede. 40’lı, 50’li yıllarda erkekli-kadınlı tiyatro varmış ama devam etmemiş. Ben de dedikodu olur da yine devam etmez diye çok korktum. Tiyatroma da bu yüzden erkek almadım.

 

Kocasından şiddet gören kadınlarla ilgili oyunlarınızı sahnelemek zor olmadı mı? Nasıl tepkiler aldınız? Yaşadığınız en büyük hayal kırıklığı ne oldu?

İlk önce erkeklerden olumsuz tepki aldık. Başaramayacağımızı söylediler. Kadınlar ise hep güzel karşıladılar ve karşılıyorlar. Artık erkekler de, kadınlar da takdir ediyor. Yollarıma kimse gül döşemedi ama ben de bunu beklemedim zaten. Hep deve dikeni vardı. Hayal kırıklığı ise, hangi birini anlatayım? Ama ben önüme bakarım.  Bu duruma kendi aklım ve zekamla geldim. Ama beni çok destekleyenler de oldu; öncelikle 38 yıllık eşim (Ali Koçak), 3 çocuğum, Arslanköy halkı. Herkesten Allah razı olsun… Çünkü ben çağdaş, laik bir yerde yaşıyorum.

 

Karşı değilim güzel yavrum o dediklerin neyse

 

Anadolu kadınını iyi biliyorsunuz; peki sizce şehirli kadınların durumu nasıl? Bir gün onlarla ilgili bir şeyler de yapmak ister misiniz?

Ben insanlara köylü ya da şehirli diye bakmıyorum. Ama şehirde yaşamadığım için şehri bilmiyorum. Tabii ki, yapmak isterim. Herkes bana derdini anlatıyor. Özellikle havaalanında, sokakta ve otogarda. Ben de onun için diyorum ya yavrum, şiddetin köyü, şehri yok.

 

Yoga, meditasyon, rejim, glütensiz ekmek, botoks, pilates, estetik ameliyat… Bunlar sizin için neler ifade ediyor?

Benim için hiçbir şey ifade etmiyor. Hepsi bana çok uzak. Ama karşı da değilim o dediklerin neyse. İsteyen tabii ki yapsın…

 

Öleni de öldüreni de biz doğurup büyütüyoruz

 

Tiyatrodan sinemaya geçişiniz nasıl oldu?

Tiyatroyla çok büyük bir kitleye ulaşmıştım. 2005 yılında öyküsünü yazdığım ‘Yün Bebek’ tiyatroda çok ses getirdi ve filmini çekmeye karar verdim. Herkes televizyon, sinema seyrediyor; kimse tiyatroya gitmiyor. Kadınların birbirine uyguladığı şiddet çok canımı acıtıyordu. Bütün bunlar sonrasında sinema filmini çekmeye karar verdim ama öncesinde küçük roller de olsa dizi ve filmlerde oynadım. Amacım kamera arkasını gözlemlemekti. Ve sonuçta filmi çektik. Şimdi tek istediğim bu filmimizin televizyonda gösterilmesi ve daha geniş kitlelere ulaşması.

 

Yabancı basın sizden nasıl haberdar oldu biliyor musunuz?

Ben de bilmiyorum. Çünkü ben köydeyim; yabancı basından birçok kişi geldi.

 

Kadının kadına şiddetini anlatmanız çok ilginç. Peki ‘Yün Bebek’ nasıl bir film?

Yaşlı teyzeler çocukluklarında gördükleri şiddeti bana anlatırken, o anı yaşıyor, elleri ayakları titriyordu. Çevremdeki Ayşe ve Fatma teyze de kavga ediyordu. İnek, sebze ya da tavuk yüzünden… Her gün kavga. Gelin-kaynana, gelin-görümce ve ortada kalan çocuklar. Kız ve oğlan korkup pusuyor. Ben bunları çevremde gördüm ve yazdım. Yani güzel yavrum, öleni de öldüreni de biz doğurup büyütüyoruz. İstedim ki bunun özüne inilsin. Çünkü çocukluk çok önemli. Biz çocuklarımızı terbiye etmeye çalışıyoruz ama önce anne ve baba bilinçlenmeli. O yüzden ‘Yün Bebek’ yavrum. Küçük Elifler (başrol karakteri) şiddetsiz ortamda büyüsün.

 

Film için teknik ekibi nasıl buldunuz?

Bana bir başka projeden bahsetmek için gelmişlerdi. “Ben bir film çekmek istiyorum. Ama her şey benim istediğim gibi olacak…” dedim. Bana, “Yönetmeni sen olursun” dediler. “Ben yönetmenlikten anlamam, sadece benim kafamın içerisindekiler olacak” dedim. Onlar da “Bunun adına yönetmen deniyor zaten” dediler. Ama filmi çok zor şartlarda çektik.

 

Lastik ayakkabılar değil yürüdüğün yol önemli

 

Görsek takıntımızdan dertlisiniz biraz… ‘Lastik ayakkabınız değil yürüdüğünüz yol’ önemli değil mi?

Tabii ki. Ben köylü kadınıyım. Köyde doğdum, köyde yaşıyorum ve kıyafetimle de insanlara bir şeyler anlatmaya çalışıyorum. Toplumumuz olarak dış görünüşe çok fazla önem veriyoruz. Bu, sadece şu iki yıldır eskisi kadar canımı acıtmıyor çünkü artık tanınır oldum. On dakika içinde, bazılarının söylemiyle şehirli, şık bir hanımefendi olabilirim. Ama kafanın içindeki düşünceleri değiştirebilir misiniz? Mesela benim eşim bıçağa ‘suluk’ diyor. Ben bıçak diyorum. Ben bunu 38 yıldır düzeltemedim. Velhasıl kelam yavrum, kafanın içi ve düşünceler önemli.

 

Günümüz filmlerine, televizyon dünyasına bakışınız nasıl?

Ne yalan söyleyeyim güzel yavrum çok canım acıyor. Çünkü eskiden az kanal ve kaliteli programlar vardı. Şimdi millet işini gücünü bırakıp evlendirme programı izliyor.

 

Evlilik programlarına ayrı bir tepkiniz var gibi?

Aynen öyle güzel yavrum. Ben öyle şeyler görmedim, geleneklerimizde de yoktu. O işler dört duvar arasında olurdu. Şimdi saklı gizli diye bir şey kalmadı. 38 yıllık evliyim, görücü usulü evlendim. “Herkes görücü usulü evlensin” diyemem ama ekrana çıkıp o şekilde olması da hoş değil.

 

Chiara Ferragni Vaka’sı…

Çok severek takip ettiğim, şirin, güzel, çekici, tatlı, sempatik bir blogger var. Çoğu zaman çok sade ve spor giyiniyor. Gerçi ne giyse yakışıyor… Masal tadında bir ünlü olma, ve girişimcilik  hikayesi var. Çok kıskanılacak bir hayat yaşıyor…Sürekli seyahatte ve çekimlerde… Ünlü olduğundan beri moda haftalarını takip ve temsil ettiği marka çekimleri için seyahat ediyor. 2009 yılında  tatlı bir İtalyan üniversite öğrencisi olarak Milano ‘daki küçük evinde yaşarken blog yazmaya başlıyor.; şimdi çok ünlü ve Los Angeles’in ünlü Beverly  Hills semtinde yaşıyor. Ben de bu çok sevdiğim tatlı kızla Los Angeles da The Broad’da karşılaştım..Çok sempatik, göründüğü kadar da  yalın ve spordu.. Hayran olduğum için beraber fotoğraf çektirmeyi de ihmal etmedim. L.A de olduğum sürece de aynı ortamlarda birbirimizin takipçisi olduk. Blogunun ve özellikle instagram  hesabının  sıkı takipçisiyim. Şimdi de Chiara Ferragni ve yakışıklı partneri Riccardo Pozzoli’nin bloggerken bu günlere nasıl geldiğini anlatan girişimcilik hikayesini sizlerle paylaşmak istiyorum…Aşağıdaki yazı Zeynep Yapar’ın Cumhuriyet gazetesinde çıkan yazısı, çok güzel anlatmış, sevgiler, sevgiler…12246977_10153988152189311_3084182994026244845_n
 10 dolarlık Sarışın Salata milyon dolarlar kazanıyor. Zeynep Yapar’ın Cumuriyet gazetesi yazısından..

Instagram’da altı milyon takipçisi var. Moda blogu The Blonde Salad’ı 2009 yılında 10 dolara açtı. 2014 yılı kazancı 8 milyon dolar. Şimdi Milano merkezli ofisinde çalışan 15 kişilik ekibini, Los Angeles’taki evinden idare ediyor. Harvard Business School’un üzerine vaka çalışması yaptığı ilk ve tek blogger. Blogger’lığın mesleğe dönüşmesine hâlâ burun kıvıranlar buyrun okuyun.

“Flickr profesyonel fotoğrafçılık üzerine odaklı bir siteydi. Fakat Chiara, üzerinde yeni Zara kazağıyla verdiği bir pozu Flickr’da paylaştığında, Afrika’da bir ay geçirmiş bir foto muhabirinin çektiği fotoğraf serisinden 10 kat fazla yorum alıyordu. İnsanların sosyal medyada neyi nasıl giydiğine ne kadar ilgi duyduğunu bu sayede idrak etmeye başladık.” Bu sözler The Blonde Salad blogunun CEO’su, Chiara Ferragni’nin eski sevgilisi Riccardo Pozzoli’ye ait. 2009 yılında, 22 yaşındaki Chiara, Milano’daki Bocconi Üniversitesi’nde hukuk öğrencisiydi. Riccardo Pozzoli ise aynı üniversitede finans okuyordu. Pozzoli bahçe sanayisi üzerine üç aylık bir staj için Şikago’ya gittiğinde, sosyal medyanın imaj ve markalaşmadan uzak olduğunu düşündüğü bahçe sektöründe bile ne kadar önem kazandığını gördü. Sosyal medya, ABD’dE her alanda güçlü bir iletişim platformuna dönüşüyordu. Chiara Ferragni, New York Moda Haftası’nda ön sırada kıdemli editörlerle yan yana oturması olay olan 13 yaşındaki Tavi Gevinson gibi Amerikalı moda bloggerlarını takibe başladı. Bir haftasonu skype’ta konuşurlarken, Riccardo, Flickr ve Lookbook.nu gibi sitelerde fotoğraflarını paylaşmayı seven Chiara’yı kişisel blogunu açması için teşvik etti. O sırada hala Şikago’da olan Pozzoli, 10 dolar ödeyip bir Amerikan URL sağlayıcısından theblondesalad.com adresini satın aldı. Sitenin adını The Blonde Salad / Sarışın Salatası koymaya karar verdiler çünkü blog, sarışın Chiara’nın ilgisini çeken tüm alanların bir salatası olacaktı: Moda, fotoğraf, seyahat, yaşam stili.

 

DÜZENLİ ZİYARETÇİ İÇİN DÜZENLİ GÖNDERİ

Sadık bir izleyici kitlesi oluşturmak için Chiara’nın bloga her sabah saat 9.00’da yeni bir gönderi girmesi Riccardo’nun fikriydi. “Okuyucu için bir kahvaltı vakti rutini” diyor Riccardo. The Blonde Salad okur kitesi, ilk ayın sonunda 30 bine yükseldi. Chiara Ferragni’ye Milano Moda Haftası’ndan ilk davetiye 2010 yılının başında geldi. “Blogger’ların moda haftalarındaki defilelere katılması Amerika’da bir fenomene dönüşmüştü. Oysa Milano, moda blogger’ının ne olduğundan bihaberdi” diyor Pozzoli. “Buradaki gazeteciler artık bloggerların da defilelere katıldığı haberlerini okudukça, gözler İtalya’daki moda bloggerlarına yani o sırada tek olan, Chiara’ya döndü. Tüm İtalyan medyası Chiara’dan röportaj talep ediyordu.”

Chiara ve Riccardo, Milano Moda Haftası’ndan gelen davetlerle yetinmedi. New York, Paris, Londra gibi moda başkentlerinde düzenlenen şovlar için kendileri davetiye talep etmeye başladılar. İlk etapta seyahat ve konaklama masraflarını ceplerinden ödediler. Bu sayede Chiara Ferragni uluslararası moda haftalarında olup bitenleri ve gelecek sezonun trendlerini kendi deneyimleri üzerinden bloguna taşımaya başladı. Bir yıl sonra, 2011’de, Ferragni, dünya moda haftalarının sadık misafiriydi. Aynı yılın mart ayında, Chiara Ferragni ve Riccardo Pozzoli, yüzde 55’e yüzde 45 payla, The Blonde Salad şirketini kurdular.

[Haber görseli]

ÜRÜN REKLAMINDA KİŞİSEL DENEYİM ETKİLİ

Blogun günlük ziyaretçi sayısı 70 bine yaklaşınca bir İtalyan dijital strateji ajansı ve online reklam üzerine uzmanlaşmış bir medya şirketiyle anlaştılar. Pozzoli “Bizim için çok iyi bir zamanlamaydı zira birçok lüks marka, e-ticaret hayatına yeni atılmıştı” diyor. İlk etapta siteye aldıkları reklamlar üzerinden para kazandılar, sonrasında bunu nasıl geliştirebileceklerine kafa yordular. Ürün reklamları Chiara Ferragni’nin kendi yaşam stiliyle bir bağı olduğunda çok daha etkiliydi. Zira takipçileri sitede yanıp sönen ilanlardan çok, Chiara Ferragni’nin seyahat ettiği bavul, sürdüğü araba, giydiği bikiniyle ilgiliydi. RewardStyle.com gibi, blogger ve marka arasındaki e-ticarete aracılık yapan yeni platformlarla çalışmaya başladılar. Böylece, Chiara’nın kendi deneyimi üzerinden anlattığı bir ürün, takipçisi tarafından satın alındığında, The Blonde Salad blogu satışlardan pay almaya başladı. “Bu sırada seçici olmak zorundaydık” diyor Chiara. “Bana, stilime, yaşam tarzıma doğal gelmeyen bir şey varsa, ortada çok para olsa da hayır demek durumundaydık. Takipçilerimin her yorumunu dikkatle okuduğumdan, kendime olduğu kadar onlara da sadık kalmalıydım.”

Chiara Ferragni 2012 yılında İngiltere’nin en prestijli markalarından Burberry ile işbirliği yaptı. 2013 yılında Dior Cosmetiques Italya ile anlaşarak ilk kez Cannes Film Festivali’ne katıldı ve organizasyonda yaşananları bloguna aktardı. “Hem Chiara hem takipçileri için harika bir projeydi” diyor Riccardo Pozzoli. “Zira takipçileri kendi hayatlarında böylesine bir deneyim yaşamadılar ama Chiara sayesinde buna ortak oldular.” Aynı yıl, Chiara’nın büyük hayranlık duyduğu Fransız markası Louis Vuitton da The Blonde Salad’a proje teklifinde bulunanlardandı. The Blonde Salad, Louis Vuitton adını işbirliği yaptığı sıkı markalar arasına eklemekle kalmadı, markanın İtalya’daki online iletişim ve online ticaret müdürü Alessio Sanzogni’yi de ekibine transfer etti. “The Blonde Salad’ı iki yıldır yakından takip ediyordum. Louis Vuitton’da çalışırken blogla yaptığımız proje sırasında Chiara’yla yakın arkadaş oldum” diyor Sanzogni. “Yenilikçi, genç bir dijital platformda çalışmayı gerçekten çok istiyordum.”

 

INSTAGRAM BLOGU VURDU

2013 yılı kasım ayında Alessio Sanzogni’nin The Blonde Salad ekibine katılması, aslında bir strateji değişikliğinin parçasıydı. 2013 yılının ikinci yarısında günlük ziyaretçi sayısı 140 bini bulan The Blonde Salad, Instagram’ın yükselişinden olumsuz etkilendi. “Blog ziyaretlerimiz azalıyordu çünkü blogu da Instagram’ı da aynı içerikle besliyorduk” diyor Pozzoli. “Instagram’la baş edemeyeceğimizi biliyorduk, daha başından kaybedilmiş bir savaştı bu. Bu yüzden strateji değiştirmemiz gerekiyordu.”

Blog ve instagram içeriklerini ayırmaya karar verdiler. Chiara Ferragni, Instagram hesabında günlük görünümleri ve aktivitelerini paylaşacak; The Blonde Salad birkaç haftalık editoryal planlamayla çalışan bağımsız bir yaşam stili dergisine dönüştürülecekti. Ve bu sırada göreve başlayan Alessio Sanzogni, bu editoryal planlamadan sorumlu olacaktı. Sanzogni işe ekip düzenlemesiyle başladı. O sırada altı kişi olan The Blonde Salad kısaca TBS ekibi, farklı markalara ve projelere göre bölünmüştü. Sanzogni ekibin görev tanımlarını sosyal medya, editoryal, lojistik, kişisel asistan, ticaret, reklam ve halkla ilişkiler başlıkları altında topladı. Moda tecrübesi olan bir grafik tasarımcı ve web editörü alınarak ekip genişletildi. Alessio Sanzogni’nin bir sonraki adımı projelerdi. “Chiara ve Richie, çok profesyonel ilerliyordu. Projeler konusunda zaten bir hassasiyet vardı fakat buna rağmen yaptıkları bazı işbirliklerinden kaçınılması gerektiğini düşünüyordum. Örneğin geçtiğimiz yıl ekim ayında Gucci’yle bir toplantı yaptım” diyor, Sanzogni. “Bu sırada The Blonde Salad’da bir telefon operatörünün reklamları dönüyordu. Gucci kendi içeriklerini asla bu reklamla aynı sayfada görmek istemeyeceklerini söyledi.” TBS ekibi, prestijli reklam verenlerle çalışma olasılığını artırmak için, telefon operatörü reklamından günlük 30-40 bin euro kazanıyor olmalarına rağmen, kaldırmaya karar vermişti. Ve bu ilk etapta para kaybetmelerine sebep olsa da, seçkin markalarla uzun dönemli anlaşmalar üzerinden iş geliştirme fırsatlarını artırdı.

“Bugün bambaşka bir kitleye hitap ediyoruz” diyor Riccardo Pozzoli. “Üç yıl önce moda haftalarından haber girince ziyaretçi sayımız yüzde 15 düşerdi. Çünkü takipçiler moda dünyasında ne olduğundan çok, Chiara’nın ne yaptığıyla ilgiliydi. Bugün moda organizasyonlarını konu eden medya platformlarıyla ciddi anlamda rekabet edecek seviyede olmasak da, moda haftalarında ziyaretçi sayımızı yüzde 15 artırmayı başardık.”

The Blonde Salad gerçek bir başarı hikayesi. Chiara Ferragni yakın geçmişte seyahatlere bir dünya para ödemek pahasına, defilelere katılmak için davetiye peşinde koşuyordu. Bugün katıldığı organizasyonlarda ön sıradan gülümsemesinin ücreti, 30 ila 50 bin euro arasında değişiyor. Yıllar önce Vogue okumak için ay sonunun gelmesini bekleyemeyen bu hukuk öğrencisi, bu yıl Vogue’a kapak olmayı da başardı.

“Vogue’a kapak olmak benim için bir rüyaydı. Gerçek olduğuna göre bir şeyleri doğru yaptım demek ki…” Okul mu?.. “Bir ara bitecek” diyor, Chiara Ferragni.

 

AYAKKABILARDAN 5 MİLYON DOLAR 

The Blonde Salad şirketini besleyen en önemli kaynak 2013 yılında lanse edilen Chiara Ferragni Collection. Daha önce bir ayakkabı markasıyla ortak koleksiyon hazırlayan Chiara Ferragni, bu işbirliğinin sonuçlarından pek memnun kalmasa da mağazalardan talep gelmeye devam edince kendi markasını lanse etmeye karar verdi. Göz kırpan, yan bakan pırıltılı babet ve mokasenlerin ağırlıkta olduğu koleksiyon, 2013 yılı sonbaharından bu yana uluslararası bir marka. 220 ve 500 dolar arasında değişen fiyatlarda satışa sunulan Flört Eden Ayakkabılar, 30’a yakın ülkede, 300’e yakın satış noktasında.

[Haber görseli]

AŞK BİTTİ İŞE DEVAM

Blogun kurucu ortağı ve bugünkü CEO’su Riccardo Pozzoli, Chiara Ferragni’yle önce sevgili sonra iş partneri oldu. Zira Ferragni’yi kişisel blogunu açması için teşvik eden Pozzoli’ydi. Blogun fanları onu, Chiara’nın hitap ettiği gibi, Richie olarak tanıyor. Chiara, Richie’yle altı yıllık ilişkilerinin bittiğini 2013 yılında Instagram’dan duyurmuştu. İkili birlikte çalışmaya devam ediyor. Harvard Business School’un yaptığı araştırmada profesör Anat Keinan’la birlikte çalışan öğretim üyelerinden Kristina Maslauskaite, “Blogun iş geliştirme sorumluluğu Pozzoli’ye aitti” diyor. “Chiara Ferragni bu sayede hem popülerliğini hem gelirini artırdı.”

[Haber görseli]

More Cafe Pansiyon..

Büyükada’da evimin çok yakınınında çok sıcak, sanki davet eden çağıran mini pansiyon kafe var.. Önünden geçerken de içeriden çok güzel müzik sesleri geliyor.Tabelası güzel, bahçe güzel, müzik güzel, ben de yürüyüş yaparken dayanamadım, içeri girdim, ve sonunda mekanın sahibi, genç karı koca mimar çiftle tanıştım. Deniz ve Hüseyin Bozkurt…Çok güler yüzlü ve misafirperverler….. Yerlerini açalı üç sene olmuş. Hem mimarlık yapıyorlar, hem kafelerini pansiyonlarını işletiyorlar..Ada da  restorasyon işleri yapıyorlarmış, önce kendi yerlerini kiralayıp, biraz da ilk işleri ve örnek olarak restore etmişler, sonrada mini misafir evi ve kafe olarak çalıştırmaya başlamışlar.. 13240749_10154452314419311_3758725193118120838_nMore Cafe Pansiyon yaz kış açık, Deniz ile Hüseyin de  ada da yaşıyorlarmış. İşlerine yakın evleri varmış.Deniz’in  adalı olan anneleri de onlara yardımcı oluyormuş. O da kahvaltı servisleri var. Minik bahçeli yedi odalı çok şirin bir yer.. More Cafe & Pansiyon’un içi de yansıttığı dönem gibi döşenmiş… Ayrıca Deniz pasta, kek kurslarına gidip diploma almış, güzel pastalar, kekler yapıyor..Adayı çok seviyorlar, adayı yaşatmak istiyorlar, sonunda da hem idealleri, hem mesleklerini yapabilmek için de turizmci oluyorlar. Hiç bilmedikleri bir işte başarılı olmaya çalışıyorlar. Nasıl güzel bir yol seçmişler. Deniz ayrıca İTÜ mimarlık  tezi olarak da Heybeliada Rum İlkokulunun restorasyon projesini  yapıyor. Vakıf onaylarsa  projeyi kullanacakmış. İki genç pırıl pırıl insan, ada için, adayı yaşatmak için ne güzel bir uğraş başlatmışlar… Sevdikleri yerde yaşıyorlar, uğraşıyorlar, mesleklerini yapıyorlar, ve ikinci bir işi de en iyisi ile yapmaya çalışıyorlar.13254521_10154452311134311_7453628553313408525_n Özellikle yazın ve hafta sonları yoğun olan adada kışın da diğer işlerinine ağırlık  vererek iş ve yaşam dengesi kurmuşlar. Ayrıca mekanda yaz kış yoga dersleri veren bir karı koca ile de anlaşmışlar. Çok tatlı da bir köpekleri var. Çoğu köpeği olan arkadaşım böyle bir tatile giderken hep köpekleri nereye bırakırız sorunu yaşıyorlar. Burada ona da uygun koşullar hazırlanmış. Güzel değil mi? Deniz ve Hüseyin ile tanışınca anladım ki dışarıdan göründüğü kadar şeker, güzel bir yer… İçi dışa yansımış…Bu güzel mekanı, idealist mimar girişimci çifti sizlerle de paylaşmak istedim. Belki bir hafta sonu uğrarsınız.. Ya da hafta arası olabilir, bir iki gün işlere  ara verip adada olmaya ne dersiniz?13254047_10154452310689311_5210562872256457250_n
Girişimci olmak, esnaf olmak zor, daha zoru da kurulan işi yürütmek… Şu günlerde hele, çoğu sektörde kriz var. Özellikle turizm sektörü çok zor da…Büyükada’da  hareketli günler başlamasına rağmen esnaf memnun değil, bu sene zor geçecek diyorlar… Ada da yaşayıp dolaştıkça, esnaf ile tanıştıkça görüyorum ki herkes farklı çözümler bulmuş... Adanın yazı baharı güzel ama kışı da var. Aslında kış çok daha güzel bence… Yine rastladığım güzel bir örnek…. Fotoğrafçı ararken, bulduk. Fotoğrafçı,  Bijuterci ve Change Ofice bir arada bir  yere gönderildik. Gene gencecik insanlar,talepleri karşılamaya çalışıyorlar. İskelenin ünlü kitapçısı aynı zamanda, hediyelik eşya satıyor, saat pili değiştiriyor, gibi…Herkese kolay gelsin rastgelsin, sevgiler… iyi haftalar..