2015 Girerken gönlüm yeni, tatlı huzurlu,  umutlarla dolu, daha iyi sosyal ve ekonomik şartlar içinde, daha huzurlu, daha adil, ülkemizde ve tüm dünyada barış içinde  bir yıl geçireceğimize inanıyorum, inşallah yanılmam…Yüzlerimiz gülsün, neşemiz,daim olsun, benim minik prensim gibi, eğlencemiz bol olsun.Özellikle onlardan, onlarla geleceğin güzel olacağından umutluyum.Herkese sevgiler, mutlu, sağlıklı, neşeli, huzurlu bir yeni yıl diliyorum…

Minik prensim  hızla büyüyor, artık beş yaşında.11 Eylül’de yeni yaşına  bastı. Seneye okula başlayacak. Sakin  ve huzurlu bir çocuk. Yaramaz değil, kıskanç, hırçın, hiç değil.

Arkadaşları ile uyumlu. Müzik ile arası çok iyi. Mırıl mırıl şarkılara eşlik ediyor.

Önceleri Latin Müzik meraklısı idi, sonra Türk Pop, şimdide Yabancı Pop müziği daha çok seviyor.Okulunu seviyor, arkadaşlarını seviyor, evini seviyor.İnsanları seviyor, hayvanları seviyor.

Geçen ay hocası bir mesaj yollamış.Aslan’ı anlatan bir mesaj. Mesajda en hoşuma giden Aslan ile ilgili; hocasının  “eğlenceli ve neşeli bir çocuk “ tanımı yapmış olması.

Evet Aslan neşeli ve eğlenceli bir çocuk.Harika; hep neşeli olsun, hep güler yüzlü olsun.Hep iyi huylu olsun.Hep mütevazi,onurlu, gurur duyulacak olsun.

Çocuklarımızın neşesi bizim neşemiz, mutluluğumuz. Gelecek onlarla güzelleşecek.

Onunla her buluştuğumuz da  farklı bir program yapmaya çalışıyoruz.

Kidzmanya çok eğlendiği güzel vakit geçirdiği yerlerden biri. Müzik de en büyük tutkusu. Kendi kendine de, müzik dinleyerek şarkılara eşlik ederek, hem kendini hem çevresini çok iyi eğlendirebiliyor.Bazen çalmayı da denemiyor değil!!!!! Bu yıl programımızda  çocuk korosu çalışmaları var.

Sizler nasıl düşünüyorsunuz bilmiyorum ama, ben hemen büyümelerini hiç istemiyorum, hatta hiç istemiyorum. Hep böyle, saf, temiz, çocuk beyinleri ve narin minik bedenleri ile kalsalar.O minicik, tatlı muzip yüzleri, elleri,her şeyleri küçükken çok güzel.

Ama büyüyorlar, büyüyecekler,  mutlulukları, neşeleri,iyi yürekli gönülleri de onlarla büyüsün. Hep iyi, dürüst, sevgi dolu eğlenceli kalsınlar.Biz de onlarla gelecek güzel günlerin hayalini yaşayalım.Yeni yılda yeni umutlarla, sevgilerle…

Prensim ile Akasya açıldığından beri KİDZANİA’ya gitmek programımızdaydı.Hatta ilk hafta gittik, baktık, henüz açılmamıştı.Nihayet bu hafta sonu erkenden buluştuk, Akasya Kidzania’nın yolunu tuttuk.İkimiz de biraz heyacanlıydık, çocuklar için de olsa hiç bilmediğimiz bir ülkeye gidiyorduk.Prensim ilk günden benimle anlaştı, önce gezecek, izleyecektik, aktivitelere katılmayabilirdik.

Aslan kadar ben de  temkinli olmak istiyordum,çünkü Aslan  yaş sınırının en altındaydı.Gördüğümüz fotoğraflardaki çocuklar daha büyük gözüküyorlardı.Biletlerimizi Akasya’da ki kuyruğa girip, kapılar açılmadan aldık, ve saat sabah 10.00 da içerideydik. Bilekliklerimizi taktık, ve Kidzania sınırlarından içeri girdik, serüven başlıyordu.Artık bir çocuk cumhuriyetinin içindeydik, beş saat geçirecektik, bütün aktiviteler, mağazalar, çocuklar içindi, büyükler giremiyordu, bizler sadece Kidzania’nın caddelerinde onlara refakat edebiliyorduk.

Şehre girer girmez elimizdeki Kidzania çekini bozdurup 50 Kidzomuzu almamız söylendi, ama yine bankaya sadece Aslan girip çekini bozdurabilecekti. Ana caddede sorarak ilerledik ve Yapı Kredi’ye ulaştık, Aslan çekini bozdurdu, paralarını  aldı.Meraklı, meraklı bakarak dolaşırken caddeden teklifler de alıyorduk, İtfaiyeci olur musunuz? Polis olur musunuz? Tiyatro grubumuza katılır mısınız?Ambulans’da görev alır mısınız?

Biz önce izlyecektik, kararımız oydu, belki alışveriş yapabilirdik, ama orada da sadece çocuklar girip alışveriş yapabiliyordu, onu da sonraya bıraktık.Tur atarken önce itfaiye olmak isteyen çocuklar neler yapacaklar diye, geniş camların arkasından onları izledik. İtfaiye kıyafetleri giyip eğitim almaya başladılar, ne öğrendiklerini duymuyorduk ama eğitmenlere onlara neler yapacaklarını anlatıyordu.

Sonra caddede yürümeye devam ederken itfaiye arabalarının sirenlerini duyduk, yangın çıkmıştı, ekip, arabalarına binmiş yangının olduğu yere doğru gidiyordu, biz de arkalarından gittik, çocukların nasıl yangını söndürdüklerini izledik.Bu ara da ambulanslar hastaneye yaralı yetiştiriyor, polisler sokaklar da dolaşıyorlardı. Herkes bir işlerle uğraşıyor, şehirde etkin bir hayat devam ediyordu. Biz hem izleyip hem dolaşmaya devam ederken, Aslan’ın en çok heyacan duyduğu noktaya geldik.

Araba kiralama, kullanma, sürücü belgesi alma, tamir etme, araba tasarım yapma,benzin istasyonunun içinde bulunduğu  bir büyük, alanının içinde kendimizi bulduk.Ama Aslan’ın yaşı araba kiralama ve kullanmaya uygun değildi, ne yaparsak içeri almıyorlardı. Sonra ısrarlarımıza dayanamayıp,sürücü ehliyeti alma eğitimlerine kabul ettiler. Eğitimler için para ödemek gerekiyordu, Aslan ödemeyi yaptı , eğitime katıldı, sürücü belgesini  aldı, ama araba kiralama belgesi vermediler, çünkü ne yaşı ne boyu araba kiralamak için uygun değildi, Aslan defalarca bu alanın etrafında dolaşıp rica etti. Her görevliye ayrı ayrı anlattı ama, olmadı. Sonra yalvarmalara ara verip biraz daha dolaşmaya devam ettik, o sırada oyun atölyesine katılan çocukların ilk gösterileri başlıyordu, tiyatro binasına girip onları izledik.

Aslan’ın girip çalışacağı, çok farklı alanlar vardı,inşaat sektöründe, hastanede, fotoğrafçıda, dişçide çalışabilirdi, yemek yapabilirdi, hamburger, çukulata ,kurabiye, patetes cipsi yapabilir,hatta, dondurmacı da dondurma  yapabilir, sonunda da ödül olarak  yaptıklarını alıp yiyebilme şansı olmasına rağmen hiçbirini istemedi.Aklı hep araba kullanmak, araba tasarımı yapmaktaydı, onlara da yaşı uygun değildi. Oldukça da dolaşmış vakit geçirmiştik. Ambulansları takip etmiştik,sanat  atölyelerinde ki çalışmaları seyretmiştik. Yemek yiyip öyle devam etmeyi teklif ettim.Ama onun parası yemek yeme noktalarında geçmiyordu, anca kendi yapıp kazandığını; yiyeceğini biliyordu, hepsi de çok sevdiği şeyler olmasına rağmen canı da hiçbirini istemiyordu.Ben yine Kidzania’nın içinde gerçek paranın geçtiği büyükler restoranına onu götürebileceğimi söyleyince teklifimi kabul etti.

Oturduk yemeğimizi yedik, sonra da daha önce aklı arabalarda olduğu için kabul etmediği, resim çalışmalarına katılmak istedi.Resim atölyesine girmek de para ile idi. Aslan ödemeleri yaptı, önlüğünü giydi, önce duvar boyaması ile başladı, son derece keyifle boyamaya başladı.

Hatta zamanın nasıl geçtiğini anlamadı, süreniz doldu dediklerinde daha yapmak istiyordu, bu sefer tuvalleri denedi, tekrar ödeme yaptı, uzun uzun da orada boyama yaptı.Keyfi yerine gelmişti ama, aklı araba sürme ve araba tasarım alanlarındaydı. Ona araba sürmesinin imkansız olduğunu yaşının tutmadığı gibi, pedallara boyunun da yetişmediğini, ne kadar istese izin veremiyeceklerini tekrar anlattım. İsterse dondurmacıya, ya da çukulatıcıya  uğrar, hem  yapmasını öğrenir hem de ödülü alabileceğini söyledim.

Tekliflerimin hiçbirini kabul etmedi, sürücü olmayacaksa araba tasarım yapmaya belki görevlileri ikna edebilirim diye düşünüp, tekrar şansını denemeye gitti, ve sonunda görevli abilerden biri onun ısrarına dayanamayıp, ekipteki diğer görevli arkadaşlarına da aldırmadan; tamam ben seni tasarım bölümüne küçük olmana rağmen kabul ediyorum, ama  kidzo para ödemen gerekiyor dedi.

Aslan hemen bana koştu, paraların bir kısmı ben de, bir kısmı da ondaydı. Ama son 10 kidzosunu düşürmüş olduğunu farkettik, ben de kalanlar da sadece 4 kidzo para idi. Koşarak onları görevli abiye götürdü, bu kadar param kalmış dedi. Abi bu yetmez ama ben seni bir işe yollayayım, orada çalış para kazan gel seni alacağım, dedi, ve hemen karşısında ki cam silme kaplama, alanına götürdü, onlara da Aslan’ı işe almalarını kazandığı para ile araba tasarım öğreneceğini anlattı. Aslan hemen  işe başladı, dikkatlice öğretildiği gibi camları sildi, temizledi, sonra şeffaf kağıtla kapladı, işin sonunda da parasını aldı.İlk kez çalışıp para kazanmıştı.Koşarak tasarım bölümüne gitti, ödemesini yaptı.Bilgisayardaki programlarda araba tasarımını öğrendi, çok keyifle ve başarı ile gösterilenleri yapıp belgesini de kazandı. O anki mutluluğu, kendine güveni müthişti, yerinde duramıyordu. Artık diğer aktivitelerle ilgilenebilir, üstelik para da kazanabilirdi.

Önce Migros’da çalışıp para kazanmak istedi, sonra kazandığı parayla cips yapmayı öğrenmeye gitti, denedi, yaptı. Ödül olarak da bir paket cips aldı. Cipsler son derece sağlıklı, yağsız tuzsuz ve  fırında yapılmıştı.Sonra Kidzania geldiğinden beri seyrettiği Coca-Cola taşıma işine talip oldu. Yaşı tutmadığını biliyordu, ama hiç aldırmadı,kendini kabul ettireceğinden, hem de yapacağından emindi.O kadar kendinden emin içeri girdi ki yaşını bile sormayı unuttular, sonra teslim edilecek kolaları aldı, ve verilen adrese götürüp teslim etti. Parasını da aldı. Bir sürü parası olmuştu.

 Ama süre dolmuştu. Çıkmamız gerekiyordu.Harika beş saat geçirmiştik, o da ben de müthiş mutluyduk.Biz de istemeye, istemeye evimize döndük. Aslan daha farklı işlerde de çalışıp para kazanmak ve gönlünce harcamak istiyordu. Onun için süper bir deneyim olmuştu.Benim için de süper bir gün…. Sevgiler, sevgiler….

Prensim ilk yılbaşısında sadece dört aylıktı.Şimdi ise 4.5 yaşında.Yeni yıl kutlamalarını, her sene biraz daha iyi anlıyor, değerlendiriyor.Hızla geçen günlerde prensim de hızla büyüyor.Ben her hafta buluştuğumuzda, sanki  büyüdüğünü farkediyorum, merakla hayranlıkla izliyorum.Çok küçük yaşlardan beri de en iyi arkadaşım. Bu sene sanki minik bir delikanlı. Beraber olunca yapmaktan hoşlandığımız çok şey var.Ama artık yaşıtlarınla da vakit geçirmekten çok hoşlanıyor.

Bu sene de prensle yeni yılı  karşılama  davetinde, her seneki gibi,  tüm aile öncelikle onun hoşlanacağı sürprizlerle dolu bir yeni yıl kutlaması olsun istedik..Biz onun için hazırlanırken o da  bekledi, hazırlandı, davet günü, geçen sene de yaptığı gibi  papyonunu  taktı ve geldi.

Geçen sene ki partiden

Çok şıktı, çok şekerdi, mutluydu. Bu tatlı minik delikanlı ile hepimiz, fotoğraf çektirmek için sıraya girdik.Günün, kutlamanın en önemli kişisi oydu, sonunda da kendimizi fotoğraflamayı unutmuşuz bütün kareler sadece onunla olmuş.

Önce Varuy erkekleri fotoğraf da. Aslan’ın bu sene papyonu siyah, mavi gömlek ve siyah ceketle giydi, hepsini de kendi seçti.Hepimizle çok güzel pozlar verdi, mutlu mutluydu, heyecanlıydı, sevdikeri  bir arada idi;  ve Aslan biran önce hediyelerini açmayı bekliyordu.

Babası ile başka keyifli poz vermiş.

Sofrada, evin düzeninde, yemekler de hep  ona göre,yapılmış detaylar vardı.

Teyzesi ile poz verirken şımarmak istemiş,

Aninası ile çok şeker,

Anna ile farklı,tatlı,

Tek başına iken ciddi,

Annesi ile çok özel…

Hepimiz; Aslan ile yeni yıl davetine uzun uzun hazırlandık,ama davet anında, saatler inanılmaz hızlı geçti, programladığım çoğu şeyi yapamadık; sonunda da onun mutluluğunu anılarımıza, fotoğraf albümlerimize koyarak sonlandırdık.Günler çok çabuk geçiyor, prensim de çok çabuk büyüyor,bu biraz tedirgin ediyor…..

Nice güzel yıllara hep beraber temennilerimle sevgiler, sevgiler diyorum.